| Dit is het eerste artikel. | |||
| Dit is het laatste artikel. |
"En hoe ging het?"
Francien, een coachee van me, een mooie en wijze vrouw van begin 40 - werkzaam in de onderwijswereld, keek me vermoeid en enigszins verbolgen aan.
"Die onderwijskrachten leken wel een groep pubers! Echt onmogelijk om mee te werken en op alles hadden ze kritiek."
Meestal veroorzaak je weerstand bij het publiek grotendeels zelf. Ik heb me maar even ingehouden voordat ik die wijsheid met haar deelde...
Ik ben een tijdje chapterdirecteur geweest bij BNI Merquess. In die rol leidde ik de groep van 35 ondernemers wekelijks, bij het ontbijt, door de agenda.
En wat ik al wist heb ik toen heel sterk mogen ervaren: de sfeer van de hele ochtend zette ik -ik persoonlijk- in de eerste minuut.
En soms had ik drukke weken en was ik niet 100% scherp. Een beetje rommelige opening en de rest van de ochtend was rommelig.
Vaker, gelukkig, had ik er zin in en zweepte de mensen op om enthousiast mee te doen. Die ochtenden liepen als een trein.
En na de eerst 2 minuten wist ik precies hoe de rest van de sessie zou verlopen. Ging het goed dan bleef het goed. Was het minder, dan was het hard werken voor mij als gespreksleider.
Bedenk daarom altijd, en heel bewust, voordat je de eerste woorden spreekt: "Wat voor sfeer wil ik neer gaan zetten?"
Een fascinerende ontdekkingstocht?
Een uitvinding met prachtige mogelijkheden?
Een uurtje geamuseerd kijken naar mogelijkheden?
Kies het en zet het in de eerste minuut neer.
De sfeer die je neerzet wordt altijd omarmd door je publiek - ze reageren op je suggesties. En meestal doen ze dit onbewust.
Op die zelfde manier kun je, ook onbedoeld, puberreacties bij je publiek opwekken.
Dat zit zo: als je presenteert, doe je dat vanuit een bepaalde positie. En je toehoorders kiezen automatisch voor de aanvullende positie. Als jij dokter speelt, worden zij patiënt. Als jij muzikant speelt, worden zij luisteraar - maar dan iets subtieler.
Er zijn zo drie rollen die je kunt innemen:
Francien viel in een bekende valkuil: heel goed voorbereiden, er van uit gaan dat de kennis je een vorm van macht geeft, en vanaf die positie een presentatie geven voor publiek.
Je kunt je voorstellen dat ze klonk als een strenge ouder. Misschien wel die tante waar je altijd een hekel aan had. En het publiek reageerde feilloos door massaal in de kindrol te springen.
Ouder en kind vullen elkaar tenslotte aan.
En afhankelijk van of de toehoorders het eens waren of niet, reageerde ze apathisch: "het zal wel goed zijn." of rebels: "Ja, echt niet!"
Echte communicatie of het leiden van het publiek door het verhaal was niet meer mogelijk.
En dus was Francien uitgeblust en verbolgen door de reactie van haar publiek.
Helaas wel een reactie die ze zelf had uitgelokt...
Andersom gebeurt ook: ik zie nog wel eens mensen die aangeleerd is om ook hun angsten of onzekerheden uit te spreken, omdat dit hen authentiek zou maken.
Je herkent de uitspraken:
"Ik vind het wel spannend om hier te staan."
"Ik weet het even niet meer."
"Ik vind het erg moeilijk om mijn verhaal te vertellen."
Het gevolg is dat de toehoorders een hulpeloos kind op het podium zien staan en in de ouderrol schieten.
Sommigen vanuit macht: zij gaan vanuit het publiek vertellen wat er eigenlijk moet gebeuren.
Sommigen vanuit zorg: zij gaan proberen de presentator gerust te stellen.
Dat tonen van onzekerheid of angst raad ik juist daarom altijd ten sterkste af.
Je kunt je voorstellen dat als je daar als onzeker kind staat, en je publiek in de ouder rol springt, je daarna niet meer jouw toehoorders door jouw verhaal heen kunt leiden en ze niet meer op kunt roepen tot actie.
Hoe goed je ook bent in je vak, hoe goed je het ook weet voor de ander, hoe belangrijk het ook is dat zij jouw verhaal omarmen, presenteer altijd als gelijke onder gelijken.
Reik je ideeën aan en vertel wat je zelf ervaren hebt en waarom jij denkt dat dit goed is voor de anderen.
Als je dit doet, ben jij een volwassene die spreekt tot andere volwassenen.
Alle mogelijkheden gaan daarbij open.
Je toehoorders kunnen een mening hebben over jouw verhaal.
Jij kunt de kritiek weerleggen.
Jij kunt overtuigen.
Maar: er kan ook iemand opstaan die een beter idee heeft, wat jij kunt omarmen.
Kortom: er is interactie en er zijn mogelijkheden.
Hoe weet je nu of je in de ouder- of kindrol springt?
Je kunt leren luisteren naar jezelf terwijl je spreekt en analyseren wat er gebeurt, maar vooral in het begin is dat best een uitdaging.
Een eenvoudige truc is om je eigen presentatie op te nemen, in ieder geval het geluid. Dat gaat tegenwoordig heel eenvoudig met je mobiele telefoon. Zowel Apple als Android hebben voice- en memorecorders die een uur kunnen opnemen.
Luister daarna je presentatie terug en zoek naar absolute boodschappen en slachtoffer boodschappen.
Absolute boodschappen zijn zinnen als:
Slachtoffer boodschappen zijn zinnen als:
Hoe doe jij dat? De sfeer van de presentatie zetten?
En: heb jij wel eens zo'n opstandig publiek heb meegemaakt? Lag dit aan jouw start?
  |
| Dit is het eerste artikel. | |||
| Dit is het laatste artikel. |
| Dit is het eerste artikel. | |||
| Dit is het laatste artikel. |